در توضیح شبکه بالا باید گفت نیروگاه‌های بزرگ، برق را در ولتاژهای نزدیک 20 کیلو ولت و توان های ده تا صد مگاواتی تولید می‌کنند. این ولتاژ به وسیله ترانس‌های خط تا 400 کیلو ولت بالا می‌روند تا در طول مسیر تلفات آنها حداقل شود.بعد از آن خط انتقال است که برق را از نیروگاه‌های دور به نزدیکی شهرها می رساند.بعد از رسیدن به نزدیکی شهر ولتاژ بالای خط به تدریج پایین خواهد آمد، ابتدا به 63 کیلو‌ولت که مناسب برای صنایع متوسط و بزرگ است. بعد از آن به 20 کیلو‌ولت که مناسب برای انتقال درون شهری و برخی سازه‌های پرمصرف است و در نهایت به 220 ولت درب منزل ما می‌رسد.

با توجه به توضیحات بالا می‌توان مقدار ولتاژ یا توان یک واحد تولیدی برق را معیار DG بودن آن گرفت، اما سطح ولتاژ تولید پراکنده از 220 ولت تا 150 کیلوولت می‌تواند تغییر کند. شاید کاملتر باشد اگر DG را تولید در محل توزیع برق تعریف کنیم (محل توزیع برق را در شکل بالا می‌توانید با عنوان Distribution Network مشاهده کنید). این تعریف جامع حضور DG در سطح‌های گوناگون ولتاژ شبکه را شامل می‌شود. کنترل شبکه برق شامل ایجاد توازن لحظه به لحظه بین تولید و مصرف است، پس افزایش تولید پراکنده در هر لحظه باعث کاهش تولید نیروگاه‌های بزرگ خواهد شد، این مانیتور‌کردن وضعیت شبکه و پاسخ دادن به آن توسط سیستم‌های کنترل ولتاژ و فرکانس قابل اعمال است. از انواع روش‌های تولید پراکنده می‌توان CHP (Combined Heat And Power) ، سیستم‌های خورشیدی، توربین‌های بادی و نیروگاه‌های زیست‌توده را نام برد.